Κούραση και προδοσία νιώθουμε οι Έλληνες… Είμαστε επιπόλαιοι δε λέω. Πιστέψαμε πως τα είχαμε όλα και δεν θέλαμε ν’ αλλάξουμε καμιά συνήθειά μας. Ήμασταν οι περισσότεροι βολεμένοι και είχαμε εναποθέσει τις τύχες μας και τα όνειρά μας στα χέρια άλλων, που σίγουρα δεν τους εμπιστευόμασταν, αλλά αυτό μας βόλευε και είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο. Τόσα χρόνια βουλιαγμένοι μέσα στους καναπέδες μας είχαμε γίνει πολύ αδρανείς.
Και ξαφνικά, όταν καταλάβαμε ότι φτάνει το τέλος αποφασίσαμε να σηκωθούμε, να διαμαρτυρηθούμε και να δείξουμε την δυσαρέσκειά μας. Μιλήσαμε ανοργάνωτα, δεν ξέραμε πού να σταθούμε, δεν ξέραμε τι να φωνάξουμε.
Το μόνο που ξέραμε είναι το τι νιώθαμε… Νιώθαμε αγανάκτηση και οργή, αλλά είχαμε ακόμη ελπίδα και αισιοδοξία, αναζητούσαμε νέους στόχους, ήμασταν διατεθειμένοι ν’ αλλάξουμε. Όλοι μαζί ξένοι, γνωστοί, φίλοι και συγγενείς, είχαμε τον ίδιο προορισμό. Έτσι νιώθαμε πιο δυνατοί, μοιραστήκαμε τις αγωνίες μας και τους φόβους μας, εκφράσαμε τα συναισθήματά μας, την αβεβαιότητά μας για το μέλλον, τον θυμό μας και την λύπη μας. Θέλαμε να παίξουμε ρόλο στις εξελίξεις, να πολεμήσουμε το άγνωστο, να ελέγξουμε την κατάσταση και να πάρουμε οι ίδιοι τις αποφάσεις για το δικό μας μέλλον.
Οι Έλληνες σήμερα παλεύουμε για να επιβιώσουμε και να ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Όλοι κάνουμε δύο και τρεις δουλειές για να ζήσουμε όπως μας ταιριάζει.
Προσγειωθήκαμε όμως όλοι ανώμαλα, καταλάβαμε ότι δυστυχώς δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε και πολλά. Όμως, δεν πρέπει να απελπιζόμαστε, γιατί η αλλαγή ήρθε… Ο κόσμος επιτέλους σηκώθηκε από τους καναπέδες, βγήκε στους δρόμους και γέμισε την ψυχή του με δύναμη και πίστη. Αυτό είναι το σπουδαιότερο και αυτό είναι που θα φέρει την αλλαγή…
Κουράγιο δεν είναι πάντα ένας βρυχηθμός
Κουράγιο είναι εκείνη η μικρή φωνούλα μέσα μας
Που την ακούει στο τέλος της μέρας να λέει:
Δεν πειράζει, θα ξαναπροσπαθήσω αύριο…
Σάββη Μάλλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου